Kijk niet weg.
Zelfs niet als hun blik je verbrandt,
zelfs niet als hun ziel voelt als een spiegel
waar je nog niet klaar voor bent om in te kijken.
Kijk.
Wat is het dat je angst aanjaagt?
De woede die zich verschuilt achter zachte wimpers?
Het verdriet dat vastgenaaid zit in een beleefde glimlach?
De wildheid, de honger, het verlangen waarvoor je geen naam hebt?
Of is het je eigen reflectie,
half gezien, half ontkend,
die beeft in de diepte van iemand anders’ ogen?
Kijk.
Niet elke ziel die je ontmoet zal een kathedraal zijn.
Sommige zullen ruïnes zijn.
Sommige zullen stormen zijn.
Sommige zullen grotten zijn, zo diep dat je je eigen angsten hoort weerklinken.
Kijk toch.
Zoek naar het licht, als het licht is wat je zoekt.
Zoek naar de duisternis, als dat de taal is die je hart verstaat.
Maar kijk.
Want in elke ontmoeting,
in elke botsing en kruising van blikken,
ligt een stille bevestiging:
Jij bestaat.
Ik besta.
Wij zijn hier, samen, in deze wilde, trillende wereld.
En misschien
heel misschien
zal jouw blik de hand zijn
waarop zij onbewust hebben gewacht.
En misschien
heel misschien
zal hun blik iets in jou blootleggen
wat je lang geleden had begraven.
Dus ontmoet hun ogen.
Niet met angst.
Niet met oordeel.
Maar met de vurige zachtheid van één ziel die een andere begroet.
Blijf staan.
Zie.
En laat jezelf gezien worden.