Er was eens een man genaamd Joshua, die een leven leidde dat velen bewonderden. Hij had een hoge functie in de wereld van corporate tech sales en bloeide in de strakke, prestatiegerichte wereld van doelstellingen en successen. Zijn dagen werden gemeten in KPI's en commissies, zijn succes weerspiegeld in glazen torens en gepoetste schoenen. Hij kocht een huis met strakke lijnen en zachte verlichting — het soort dat je ziet in lifestylemagazines. Hij stelde zich een gezin voor, een toekomst, stabiliteit. Alles wees erop dat hij op het juiste pad zat.

 

Maar onder de op maat gemaakte pakken en perfect getimede e-mails rommelde iets — een stille pijn, als een vergeten lied dat zachtjes in zijn achterhoofd weerklonk.

 

Toen kwam de stilte. De grote pauze. De COVID-19-pandemie bracht de wereld tot stilstand, en daarmee ook Joshua. Geen vluchten meer, geen conferenties, geen ruis. Alleen het geluid van zijn eigen ademhaling en de vreemde, meedogenloze stilte van de tijd. In deze onverwachte ruimte begon iets ouds in hem te ontwaken.

 

Terwijl de dagen verstreken en de wereld wegviel, begon Joshua na te denken over dingen die hij lang onder deadlines had begraven: de betekenis van succes, de kwetsbaarheid van tijd en het mysterie van het bestaan. Was het leven dat hij nastreefde werkelijk van hem? Of was het een projectie — een zorgvuldig gecreëerde illusie, gevormd door goedbedoelende ouders, glanzende advertenties en een samenleving die prestatie boven afstemming verkiest?

In die vruchtbare stilte stuitte hij op esoterische kennis. Woorden als "vibratie," "bewustzijn," "prana" en "karma" verschenen niet als abstracties, maar als fluisteringen uit een andere wereld. Hij begon boeken te verslinden, lezingen te bekijken en te mediteren onder het gewicht van onuitgesproken vragen. Een nieuw soort honger ontstond — niet naar rijkdom, maar naar waarheid.

 

Uiteindelijk konden de structuren van zijn oude leven hem niet meer bevatten. Joshua nam ontslag. Verkocht zijn huis. Doneerde bijna al zijn bezittingen. Met niets dan een rugzak en een brandende innerlijke roep vertrok hij de wereld in — niet om te ontsnappen, maar om te zoeken.

 

In Spanje vond hij geluid — niet zomaar muziek, maar vibratie als medicijn. Door boventoonzingen en oude mantra's loste hij op in harmonieën die hem voorbij het denken droegen.

In Ikaria ademde hij tot hij verdween — ademwerkreizen die zijn lichaam deden trillen als een stemvork.

In Thailand leerde hij de heilige kunst van massage, de taal van aanraking als helend voertuig.

In India vond hij structuur en diepte. Hatha Yoga werd zijn fundament. Dagelijkse asana om het lichaam te openen, pranayama om de geest te zuiveren, mantra om de subtiele velden te reinigen. Langzaam, door discipline en toewijding, transformeerde zijn wezen.

Maar dit pad was niet romantisch. Het vroeg alles van hem. Onthouding. Celibaat. Zuiver eten. Zuivere gedachten en veel journaling. Omgevingen die de heilige geometrie van zijn essentie weerspiegelden — rivieren, bossen, bergen, stilte. De wereld werd zijn tempel. De natuur zijn leraar.

 

In een intense ademwerksessie voelde hij zichzelf exploderen in oneindig licht. In kringen van boventoonzang versmolt hij met het geluid totdat er geen Joshua meer was — alleen de echo van iets ouds en grenzeloos. Orgasmes die vanuit zijn kruin tot in zijn tenen door zijn lichaam golfden bij het terugkeren. De sluier werd dun. Grenzen losten op. De werkelijkheid, ooit zo solide, begon te trillen. Alsof hij op psychedelica was, zag hij de rauwe vorm van de realiteit — creatief potentieel en mogelijkheden, geprojecteerd via het oog van zijn geest. Maar hij gebruikte geen psychedelica.

 

Na maanden van diepe yogic discipline begon Joshua aan een Panchakarma-reiniging in een stil bergdorp in  Rishikesh. Zijn dagen vulden zich met olie, massages, kruiden en meditatie. Tijdens deze periode begon hij de Bhagavad Gita te lezen — niet als filosofie, maar als spiegel. Elk vers voelde als een persoonlijke openbaring.

 

Op een avond, zittend in lotushouding op zijn bed, begon hij de Gita hardop voor te lezen. Hij wist niet waarom. Het was alsof iets door hem heen bewoog en door zijn stem sprak in plaats van met zijn stem. Die nacht veranderde alles.

 

De dromen begonnen. Lucide. Levendig. Entiteiten kwamen — geen demonen of engelen, maar lichtwezens, sommigen speels, sommigen ernstig, sommigen gevaarlijk, maar allemaal bewust van zijn aanwezigheid. Daarna kwamen ze ook in zijn wakende staat. Lichtflitsen, gezichten, geluiden in de stilte. Symbolen die zich aan de randen van zijn blikveld vormden. Het was prachtig. Het was beangstigend.

 

Joshua besefte dat hij een drempel was overgestoken. En hij was er niet klaar voor. Niet zonder een Guru.

 

Dus zocht hij. Door ashrams, tempels, bergpaden. Maar niemand riep hem. Nog niet.

Vermoeid keerde hij terug naar huis — niet als ontsnapping, maar als een heilige pauze. Een moment om te ademen, te aarden, te integreren na alles wat hij had meegemaakt.

 

Terug in het land van schema's en small talk was er iets veranderd. Hij legde zijn wil niet langer op aan de wereld. Hij luisterde. Hij voelde. Hij bewoog op een dieper ritme, met een tragere ademhaling.

Hij begon zaden te planten — niet voor beloning, maar omdat ze in lijn waren met zijn waarheid. Hij probeerde de tijd niet langer te manipuleren, maar ermee te dansen. Hij voelde zijn verlangens als reeds vervuld, zijn leven als reeds gezegend.

 

Dankbaarheid vulde hem. Liefde breidde zich uit vanuit zijn borst als licht door een prisma. En hij wist: voor nu was de maatschappij zijn leraar. Het alledaagse zijn klooster.

 

En op die plek — te midden van de chaos, de coffeeshops, de busritten en boodschappenlijstjes — bleef hij een zoeker. Geduldig. Zacht. Krachtig.

 

Luisterend naar de volgende roep.